ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ;

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο 

Θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι από ότι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε 

Τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε 

Ακούμε και βλέπουμε 

Τούτο μόνο ζωή μας το λέμε; 

Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε

Και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ΄ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε 

Της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;

Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα 

Το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανήκουστο, αθώρητο

Μήπως κάτω απ΄ τους τάφους ανθίζει 

Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο 

Μήπως πέρα απ΄ το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα 

Γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα 

Κι αντί να ΄ρθεί μια νύχτα αξημέρωτη 

Ξημερώνει μια αβράδιαστη μέρα

Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο 

Κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη; 

Ό,τι  λέμε πώς ζει μήπως πέθανε 

Κι είναι αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

                        Γεώργιος Δροσίνης