Συντροφικότητα μια "μαγική" λέξη

Το κείμενο του Φώτη Κόντογλου ζωγραφίζει ανάγλυφα αυτή τη διάσταση της λέξεως: 

     "Χθες παραμονή Πρωτοχρονιάς, ήμουνα ξαπλωμένος στο κουβούκλι μας, περασμένα μεσάνυχτα, και συλλογιζόμουνα. Είχα δουλέψει νυχτέρι για να τελειώσω μια Παναγία Γλυκοφιλούσα και δίπλα μου καθόταν η γυναίκα μου και έπλεκε. Όποτε δουλεύω, βρίσκομαι σε μεγαλη κατάνυξη και ψέλνω διάφορα τροπάρια. Σιγόψελνα λοιπόν εκεί που ζωγράφιζα την Παναγία και η Μαρία έψελνε κι εκείνη μαζί μου με τη γλυκιά φωνή της.

     Βλογημένη γυναίκα μου έδωσε ο Θεός, ας είναι δοξασμένο το Όνομά Του, για όλα τα μυστήρια της οικονομίας Του. Τον ευχαριστώ για όσα μου έδωσε και πρώτα απ'όλα για την καλή, απλή Μαρία, που μου τη δώρισε συντροφιά στη ζωή μου, ψυχή θρησκευτική, ένα δροσερό ποταμάκι που γλυκομουρμουρίζει μέρα νύχτα δίπλα σε έναν παλιό καστρότοιχο. Το κρουσταλλένιο νεράκι του δε θολώνει με τα χρόνια αλλά γίνεται ολοένα και πιο καθαρό και πιο γλυκόλαλο. 

     Καλότυχος ο άνδρας που χει καλή γυναίκα. Κοντά μου κάθεται και με συντροφεύει, ήμερος άνθρωπος Μαρία η απλή. Εκείνη πλέκει είτε ράβει, κι εγώ στην ηρεμία της δουλεύω την αγιασμένη τέχνη μου και φιλοτεχνώ εικονίσματα που τα προσκυνά ο κόσμος. Τι χάρη μας έδωσε ο Παντοδύναμος, που την έχουνε λιγοστοί άνθρωποι...!

     Το καλύβι μας είναι φτωχό στα μάτια του κόσμου και, μολαταύτα, είναι στα αλήθεια χρυσοπλοκότατος πύργος κι ηλιοστάλακτος θρόνος, γιατί μέσα του σκήνωσε η πίστη, η ευλάβεια και η αγάπη. Κι εμείς που καθόμαστε μέσα, είμαστε πιο φτωχοί από τους φτωχούς πλην μας πλουτίζει με τα πλούτη Του Εκείνος".

            Και ο Γκαίτε λέει:

"Ευτυχισμένος είναι εκείνος που, στο δείλι της ζωής , μπορεί να σφίγγει στο στήθος του το σύντροφό του και να χαίρεται μαζί του όσα δεν ξέρουν, ούτε καν υποπτεύονται οι άλλοι άνθρωποι. Αυτά που διασχίζουν μέσα στη νύχτα τον λαβύρινθο της καρδιάς".

                                                                                     

   Από το περιοδικό Σύνδεσμος