Σ Υ Λ Λ Ο Γ Ι Σ Μ Ο Ι

       Παν δώρημα τέλειον, άνωθεν εστί καταβαίνον.

     Το'χα γευθεί και το 'ξερα καλά,

     η φράση αυτή σαν μουσική μου χάιδευε τ'αυτιά,

     κι ήταν μια όμορφη συνήθεια από παλιά

     να προχωρώ και να μετρώ δωρήματα ουράνια ,θεϊκά.

     Κύριε, πόσο μου άρεσαν τα δώρα, που μου έστελνες συχνά

     γεμάτα αγάπη, τρυφερότητα και αρχοντιά,

     άγγιγμα Θείας Πρόνοιας που μέτραγε σωστά

     τον χρόνο και τον τρόπο, ώστε να νοιώθω σιγουριά.

     Μα κάποια μέρα, προσπάθησα να αντιστρέψω τη σειρά

     κι είπα πως αν τα τέλεια δώρα έρχοντ' από ψηλά

     τότε και όσα στέλνει ο ουρανός, δώρα πολύτιμα θα'ναι κι αυτά

     που με την ίδια ευγνωμοσύνη πρέπει να γίνονται δεκτά.

     Γεύση πικρή μπορεί να έχουνε καμιά φορά

     μα ο Δωρητής δεν άλλαξε, ούτε η πιστή Του η καρδιά.

     Κι όμως μπροστά στην Πύλη τη Στενή

     λυγούν τα γόνατα,λιποθυμά η ψυχή...

     Πατέρα μας, τι εύκολοι που είναι οι συλλογισμοί,

     μα πόσο δύσκολη η πράξη κι η ζωή.